Kościół parafialny pw. Najśw. Serca Jezusa

Pozwolenie na restytucję parafii rzymskokatolickiej (kościół pomisjonarski użytkowała wówczas Cerkiew) uzyskano w r. 1907 wraz z projektem murowanej kaplicy arch. Wilhelma Sroki. Projekt nie został zrealizowany, kolejny autorstwa arch. Wacława Michniewicza zatwierdzono w r. 1911, zrealizowano do końca r. 1913. Kościół neoromański, dwuprzęsłowy z transeptem i jednoprzęsłowym prezbiterium z 5-boczną absydą. W fasadzie smukła wieża. Na wyposażenie składał się ołtarz główny i neoromańskie tabernakulum oraz komplet neoromańskich sprzętów liturgicznych wykonanych w warszawskim zakładzie braci Łopieńskich. Nieukończona świątynia (brak tynków zewnętrznych i ogrodzenia) ucierpiała podczas I wojny, po odzyskaniu kościoła pomisjonarskiego, w r. 1921 zaniedbana i niedokończona popadała w ruinę. Przed r. 1933 wyposażenie przeniesiono do kościoła św. Trójcy, a budynek rozebrano na materiał budowlany.

Artyści i rzemieślnicy

• Sroka Wilhelm (1866-1939), architekt
• Michniewicz Wacław (1866-1944), architekt i inżynier
• Łopieńscy bracia (Feliks i Grzegorz), metaloplastycy

Bilbiografia

• Kałamajska-Saeed, M., Kościół p.w. św. Trójcy i klasztor Misjonarzy w Łyskowie, [w:] Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej, red. J. K. Ostrowski, cz. II: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa nowogródzkiego, red. M. Kałamajska-Saeed, t. 2, Kraków 2006, s. 105-109
• Karpyza, W., Łysków, „Białostocczyzna” 6, 1991, nr 4, s. 21-26.
• Lukšionytė-Tolvaišienė, N.,Vilniaus architektai (1850-1914), [w:] Europos dailė lietuviškieji variantai, Vilnius 1994, s. 227-269
• Dubrowska, M., Sołtan, A., Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku. Od Norblina do Łopieńskich, Warszawa 1999.